Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/256

 Chłop, nic nie mówiąc, wstał i podszedł do komina.
 — Ustąp, Tatiano! — rzekł — zaraz ja tobie sztukę pokażę.
 Kobieta patrzyła zdziwiona.
 Sydor garnek usunął, i przytknął kota do ognia.
 Rozległ się wrzask straszliwy męczonego zwierzęcia, rozszedł się dym i swąd osmalonej sierści i skóry.
 Niedbały na własny ból ręki stary z uśmiechem szatańskiego zadowolenia przypiekał żywcem nieszczęsne kocię, aż jego głowa, piersi i łapy stały się jedną czarną blizną.
 Wtedy odsunął się od ognia, i puścił swą ofiarę.
 Kot, nieprzytomny z bólu, oślepły, uderzył się o ścianę i drzwi, nim wreszcie wpadł do sieni, i w ciemnościach nocy zniknął.
 — Coto? Naco to wy zrobili? — pytała Tatiana i reszta rodziny, która podczas tej operacyi zebrała się w izbie.
 — Jutro poznamy, która wiedźma do nas chodzi. Już ja ją dobrze naznaczył.
 — To ona była?
 — A któż? One się zawsze w koty albo w żaby zamieniają. Już ja to nie raz, nie dwa spenetrował!