Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/261

umrę, taj słuch ten zginie: kto ja, jak ja, zkąd ja, a ty się czysta ostaniesz.
 Trzeba nam iść, doniu, zaraz, póki ciepło.
 — Kiedyż, maty?
 — A ot, dzisiejszej nocy. Weźmiemy „łatoszki“ najstarsze, trzewików nie rusz, trochę chleba, — i pójdziemy! Ino nie waż się nikomu nic rzec, pamiętaj!
 — Nie powiem, maty! — łkając, odszepnęła Ołenia, a po chwili spytała:
 — Maty, to i paciorki trza im porzucić?
 — A któż ci je dał?
 — Karpina onegdaj.
 — To zdejmij, taj zostaw na stole.
 — Dobrze, maty!
 Płacz rozrywał jej piersi, ale nie pojmowała nieposłuszeństwa, wychowana wśród Huców. Prytulanka już się opanowała. Nie czuła w swem sercu żadnego żalu do Huców, ani do ludzi, co ją ogadali; zniosłaby wszystko, gdyby nie córka.
 Tyle lat nędzna była, bita, bez dachu i chleba, że ją nie przestraszało to jutro i włóczęga. Szkoda jej tylko było krów, wieprzy, cieląt, tego dobytku, który pohodowała, i szkoda znajomego dworu i dobrej pani!...
 Wróciły do zagrody i, jakby nic, spełniały codzienne obowiązki.