Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/270

 Właśnie stała u komina, garnków z wieczerzą doglądając, a Ołenia opodal myła miski. Parobcy siedzieli za stołem, i gwar panował, jak w ulu.
 Olbrzymia, poważna postać Korniły Huca stanęła w progu, a z za niego wychylała się twarz Karpiny uśmiechniona, uradowana.
 — Pochwalony Jezus! pozdrowił stary.
 Na ten głos miska wypadła z rąk Ołeni, a Prytulanka rozłożyła ramiona, i patrzyła na swego dobrodzieja — oniemiała.
 — Na wieki! — odpowiedzieli parobcy, a któryś dodał: Wejdźcie, cudze ludzie; prosim do ognia i do strawy.
 Huce weszli. Kobiety stały jak martwe. Stary ich nie zaczepiał — ani wymawiał, ani prosił — przy tylu ludziach; Karpina, za ojcem, nie odzywał się także.
 Zrobiono im miejsce na ławie, zaczęta rozmawiać.
 — Zkąd? dobre ludzie!
 — Z Hrywdy!
 Nazwy takiej nie słyszeli!
 — A daleko?
 — Ot — do waszego dworu. Nasz pan tutaj był niedawno, bo oni z waszą panią swojaki.
 — Aha! A jakże tam u was? Dobre zbiory?