Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/271

 — Niczego — tylko omłót nietęgi.
 — Tak i u nas! A posieli już tam ludzie?
 — W tych dniach skończą!
 — Dobrą porę na siew dał Bóg! A to wasz chłopiec?
 — Mój, jeszcze takich trzech jest — ten najmniejszy.
 — To wy do pani?
 — Nie, za swoją sprawą!
 Karpina tymczasem wciąż na Ołenię zerkał, i uśmiechał się. Dziewczynie leciało wszystko z rąk.
 — Gospodyni, Tekla, dawajcie wieczerzę! — dopominali się parobcy.
 Korniło dopiero teraz się dowiedział, że Prytulanka jego miała jakieś inne imię.
 Baba była jakby nieprzytomna. Coś ciągnęło do Huców, witać, pytać, płakać, a jakiś niewytłómaczony lęk, czy srom, wstrzymywał.
 Zawołała dziewczynę do sieni.
 — Czego oni przyjechali, doniu?
 — Po nas, maty!
 — Nie wiem! Nic nie mówią! Może tak sobie, przypadkiem!
 — Oj, maty, po nas! upierała się dziewczyna, a głos jej się śmiał, i płakał, i śpiewał.