Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/273

 Wróciła z nim do matki i rozłamała na połowę.
 — Na, maty, szepnęła — to Huców chleb!
 Prytulanki oczy zaświeciły łzami.
 — Oj daj, doniu, daj!
 Usiadły obok siebie za piecem, i jadły milcząc. Odłamywały od skibki małe cząstki, zbierały skrzętnie okruszyny, a od czasu do czasu na chleb ten kochany padała łza.
 Tyle lat on ich karmił, tyle lat go stara piekła; wyhodował dziewczynę jak łanię, zdrowo chował kobietę bezdomną.
 Teraz odnalazły ten smak znajomy, i w myśli odnajdywały zagony, co go rodziły, dzieżę, co go miesiła, piec, chatę — wszystko.
 On ci ich własny był, ich rodzony.
 — Maty — szepnęła Ołenia — on od tutejszego smaczniejszy — i od pieroga smaczniejszy.
 — Wielkie dziwo! — trzęsąc głową, odparła stara — toć to Huców — nasz!
 A potem dodała:
 — Nie wiem, kto teraz dzieży pilnuje; „musić“ Marya.
 — Pewnie Marya! — potwierdziła Ołenia.
 Zjedli parobcy, skończyli jeść Huce. Czeladna się powoli opróżniała.
 Podróżni poprosili miejscowych, aby ich do pani zaprowadzono — i wyszli.