Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/275

 — To zabierzecie nas znowu? na zimę?
 — Zdurzyła się ciotka całkiem! — zawołał Karpina. Zegnałem swoje konie tyle mil — czego? Żeby na was popatrzeć, taj samym wrócić?
 Prytulanka popchnęła Ołenię.
 — Co stoisz jak cielę! Pocałujże w nogę dziadka.
 — Pokłoń się, Ołenia, pokłoń — na dobry początek, zaśmiał się Karpina. — Wkrótce będziesz wszystkim się kłaniała! Nu, dobrze, pójdęż ja konie zakładać, a wy się zbierajcie! Miesiąc „samo“ wschodzi.
 — Tak, zaraz! Mój Boże! Może pani nie puści.
 — Był ja u pani z listem od naszego pana — uspokoił Korniło.
 Wóz zajechał przede drzwi. Na turkot zjawiło się kilku parobków.
 — Co to? Gospodynię nam zabieracie? Zostawcie choć dziewczynę! — zawołał któryś.
 — Ale, zaraz! — oburzył się Karpina. Hodował ja ją sobie, a nie komu!
 — A, szkoda! Dobra baba była, i dziewucha sprawna.
 — Po złą-by tyle mil koni nie gnali.
 Wybór był żaden. W tych swoich „łato-