Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/279

 — At! Ja człowiek spokojny, a zmordowany robotą, to się zlenił. A i nie spodziewał się! — apatycznie odparł Kalenik.
 Splunął, i po chwili namysłu dodał:
 — Dureń ja, a taki oni większe dumie! Psie pieniądze wezmą za byka na jesieni. Kto jego dostanie, dopiero rozumny będzie!
 — Ty, Kalenik, pilnuj się jednakże — wtrącił stary Huc. — Źle jest, że ciebie bić poczynają; potem zupełnie wypędzą.
 — Oho — z mojego gospodarstwa?
 — A cóż? Wołu już przeciw tobie sprzedają.
 Parobek rękę w kudły zanurzył, które po całodziennej młócce pełne były ździebeł słomy i kurzu.
 — Wół co innego! — zamruczał — ziemi nie dam!
 — A słyszę, chce ciebie brać „wdowica“ Syluków — spytał Matwiej.
 — Gadają, że u niej już żyjesz; — zaśmiał się Karpina.
 — Mutnia! Dwa dni młócił. Namawiała: nie zechciał
 — Czemu? Połowa pola, i dwoje małych dzieci.
 — To co? Nie chcę!