Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/282

gospodarza znowu mam, taj lepszego niż pierwszy!
 Mówiła to bez złej myśli urażenia dziewczyny, ot, byle się pochwalić.
 — Czuła ja! — słyszała — odparła Łucysia: — Ot — bieliznę wam jego odnoszę — co u mnie w praniu była.
 Położyła zwitek na ławce, i odejść chciała. Sylukowa zatrzymała ją za ramię.
 — Ta ty prała! — Poczekajże, może darmo; ja tobie za niego zapłacę!
 — Ni, zapłacił on mnie! — rzekła Łucysia głucho i wyszła.
 Nazajutrz Kalenik był znowu we dworze na robocie — i straciła wdowa swego gospodadarza; nie straciła jednak nadziei. Ścigała go wszędzie, przybiegała do Hubeniów, do Huców, zaczepiała go na ulicy. On nie uciekał, ale i nie wracał do niej; nie żartował, ale i nie burczał. Tak trwał!
 Noc była ciemna, gdy wyszedł od Huców. Zabielało coś u Syluków.
 — Kalenik!
 — A czego?
 — Pójdziesz na jarmark?
 — Pójdę.
 — Co masz piechotą iść? Jest u mnie kobyła.