Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/283

 — To co?
 — Powieź mnie.
 — Nie wiem! — odparł.
 — To chodź tymczasem. Jagły z mlekiem nagotowałam.
 Parobek spojrzał na ulicę błotnistą.
 — Spać chce się! — apatycznie odparł.
 — Hultaju, tobie sen w głowie!
 — A cóż! zmęczył się.
 — To z tobą tak? Nakarmcie mnie, napójcie i popchnijcie na słomę, to już i sam zasnę
 — A cóż! — potwierdził obojętnie,
 Rozmawiali przez ulicę, nie widząc siebie.
 — Zachodził dzisiaj do mnie Czechów Andronik — mówiła kobieta dalej ze śmiechem. — Co ty powiesz na to?
 — Nie mój interes.
 — A może twój!
 Splunął i odszedł. Naprzeciw skrzypnęły drzwi, kobieta weszła sama do chaty, i słychać było, że złość spędzała na dzieci, bo wyły wniebogłosy.
 Około północy wiatr się zerwał, i począł na Hrywdę napędzać chmur szmaty. Wygryzał też liść po liściu osłony drzew, rozsiewał chwasty po polach, szarpał strzechy, szkodził, gdzie mógł.