Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/285

 — Siadajcie! — zawołała do nich wesoła kobieta.
 — Bierz większego! — zaśmiał się Karpina — ja już mozół mam na karku. Na nic tobie!
 Ołenię pokazał, a Kalenika trącił.
 — Nie bądź głupi, siadaj! Co ty baby się boisz?
 Kalenik oszołomiony lejce ujął i usiadł na przedzie. Ruszyli wśród innych. Klacz była siwa, gładka, źrebak przy niej półroczny. Kobieta wiozła grzyby, mannę i parę owiec na sprzedaż. Po dostatkach tych powiódł okiem chłop, i westchnął. Tajało mu serce.
 — Będziesz co kupowała? — spytał.
 — Ale, wołu trzeba. Doradź ty mnie!
 — Naszego kup. Ot, heń go Kiryk prowadzi. Tak ci radzę z dobrej duszy. Zbytki robią, że go sprzedają; ja wczoraj się poswarzył nawet o to.
 — Stary on?
 — Gdzie zaś! Ośm lat. Jaż jego wyhodował! Taka skotyna dobra, że w siole lepszej niema. Z twoim łysym parzyste będą.
 — A może on ciebie tylko słucha?
 — O, i jak!
 Mijali właśnie wołu. Parobek się przechylił.