Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/288

 — Idź do czorta!
 Splunął i uciekł, nawoływania kobiety nie słuchając. Teraz tłum go ogarnął, i począł ze sobą nieść i popychać. Tak mimowoli znalazł się przed wystawą czapnika. Kiryk tam był, Tychon, Czyruk, Klim, Czech, postrojeni, z kaletkami na szyi, w których grosze brzęczały. Mierzyli, targowali, odchodzili po sto razy, i znowu wracali.
 Dziewczęta kręciły się opodal przy kramiku z chustami; baby obchodziły, szeroko radząc, wozy bednarzy i garncarzy; gospodarze chodzili od bron do kół kutych — i nic.
 Wśród nich żydy i żydówki, rozgorączkowani, zachrypnięci, obłoceni, spotniali.
 I znowu Łucysia przewinęła się przed okiem Kalenika. Koguta już nie miała, natomiast garnek czarny i wianek cebuli w fartuchu. Tedy on się do niej zbliżył.
 — Dobry dzień!
 — Dobre zdrowie! — odparła cicho.
 — Szmat dałaś za garnek?
 — Dziesiątkę.
 — To i wszystko?
 — Ale! Matka jeszcze poszła włóczki krasnej wziąć do pasów, taj kanchory i percu, bo coś niedomaga!