Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/289

 Nie patrzyła na niego, to mówiąc, i nie spytała o nic. Byłby wolał, żeby co rzekła; ale ona tak zawsze cicha była i nieskarżąca się nigdy!
 — Łucyś — rzekł, — chodź do kramu. Kupię tobie chustkę, a sobie szalik, taj pójdziemy razem do domu.
 — Nie chcę! Na co mi chustka?
 — Ot, za pranie ci zapłacę!
 — Nie płacił ty mnie do tej pory, to i teraz nie trzeba. Płać, kto łakomy na zapłatę.
 Spojrzała na jego koszulę, i dodała z pewną dumą:
 — W bielsze ja ciebie ubierałam. A no, ja oprócz rąk nic nie mam, to muszę lepiej się starać!
 — Jak ty się odrzuciła, to i tak cierpię!
 — Ja się nie odrzucała, ino komu służysz, ten niech ciebie patrzy!
 Szli tak, rozmawiając, i natknęli się na Karpinę z Ołenią.
 — A co? Nie wywróciłeś wdowy? — zaśmiał się Huc.
 — Choroba na nią!
 Szli we czworo. Dziewczęta naprzód, chłopcy za niemi.
 — Kiryk czapkę ukradł i odebrali. Widziałeś?