Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/290

 — Nie! Nu, nabije go dziadek!
 — Czego? Stary nie lepszy.
 — Nabije, bo nie udało się!
 — Aha! A ty co kupił?
 — Nic. Niéma za co!
 — Ot hultaj! Nie mogłeś to zarobić.
 — Zarobił, to dziadkowi oddaję!
 — Urodzi ci bocian źrebię, jeśli co zobaczysz. Chodź, wypijemy piwa. Od wódki ja się odklął!
 A dziewczęta szeptały między sobą.
 — Za tobą, Łucysiu, czego on chodzi? — pytała Ołenia — toż do wdowy idzie!
 — Niechaj idzie, kiedy sądzono! A ty prędko idziesz za mąż?
 — W pierwszą Niedzielę po Bogosławie. Już i bodnia gotowa, i ręczniki pokrojone.
 — Dobrze tobie.
 — Ale, dobrze. Ino się boję, że bardzo prędki.
 Bić będzie, bo i „pobożył się“ (zaklął się), że ubije, jak na drugiego spojrzę.
 — To i lubi.
 — A ciebie Tychon już weźmie!
 — Czyja wiem? Może mnie Kniazie wezmą! I nagle łzy jej poczęły biedz po twarzy, — i w bok się zwróciła, i w tłumie przepadła.
 — Co jej? — zagadnął ździwiony Karpina.