Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/291

 — Czy ja wiem! — zawołała Ołenia. Żurba ją jakaś dręczy!
 Stali na progu karczmy, więc weszli. Docisnęli się do stołu. Karpina kazał podać piwa. Izba była pełna pijanych, i tak dymna i ciasna, że na nich nikt uwagi nie zwrócił.
 Wypili; Karpina zafundował bułek, zapalił z fantazyą gotowego papierosa.
 Człek jakiś z waszecia go zaczepił.
 — Ty, chłopcze, dworak?
 — Czemu?
 — Ot, takiś czysty i ostrzyżony!
 — Nu, dworak.
 — A może ci służby trzeba? Ja ekonom z Kończyc.
 — Ja dworak, ale ja służby nigdy nie szukał. Ja Huc, z Hrywdy. Zrodził się na pańskiem polu: taj na niem umrę.
 — Huc z Hrywdy! No, to ja o was słyszał. Darujcie. Nie dostanę was, choćby chciał. Was Laszkami draźnią.
 — Ale ja — Karpina Laszek — u durniów, a u pana mego ja przyjaciel, taj dziecko.
 — Wypijcież ze mną piwa, na znajomość!
 Ekonom postawił drugi garniec. Zepchnięto dwóch pijanych pod ławkę, i usiedli nowi znajomi.