Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/294

targowało go, dotykało, obchodziło ze wszech stron.
 Jeden ciągnął go za ogon, drugi po raz setny w zęby zaglądał, a wszyscy ganili na wyścigi.
 Sydor, stary ćwik, nie odzywał się ani słowem. Wyczerpawszy swe środki, żydzi przypuszczali szturm.
 — Ile?
 — Sorok! — lakonicznie mówił Sydor.
 — Czego sorok? Złotych?
 — Rubli!
 — Nu! To u niego złoto w brzuchu! On „kłyszawy“, on sto lat ma, on „tref“. Dam 25. Chcesz — bierz! I wyciągała się obrośnięta, chuda łapa. Ale chłop swojej nie podawał.
 — Nu, i kwartę „baryszu“.
 — Sorok — i garniec baryszu!
 — Żydzi przyskakiwali i odskakiwali, odchodzili i wracali, pluli niby z pogardą, pokazywali pieniądze.
 I słychać było wśród targu przyjacielskie odezwy:
 — Ny — ty świnia mużyk.
 — Ty parszywy niechrzczeńcze!
 Sacharko z Tatianą opodal przebierali ceberki i dzieże u bednarza; w wozie już były garnki i dwa żelaza do sochy.