Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/316

 — Poco próżna mitręga? Do wesela wszystko gotowe — wyprawić je trzeba. Oszukaliście nas raz — drugi raz zawiele! Pójdziemy gdzieindziej. Ale kiedy chcecie, bym z tej chaty krzyw nie wyszedł, to traktament weźcie. Niech ludzie nie widzą, że z pełną flaszką wracamy.
 — A jakże ja traktament przyjmę, kiedy ta głupia naszego chłopca nie chce, a za wódkę zapłaty nie mamy?
 — Jaż zapłaty nie chcę, ani zapoiny to będą. Ot, wódka jest — wypijemy w kompanii: taj tyle!
 Zapraszał, ale wzrok miał ponury, i widząc wahanie się starej, dodał:
 — Chyba mnie za wroga mieć chcecie?
 — Nie, nie. Uchowaj Boże! — przerażona krzyknęła. Drżącą ręką podała kieliszek.
 Czyruk oddał go synowi.
 — Przepij ty do gospodyni! — rzekł.
 Tychon w milczeniu usłuchał.
 Wypił, skłoniwszy się Makuszance, i oddał jej pełny kieliszek.
 — Do was, Oksenty! — rzekła.
 Stary głową kiwnął.
 Czarka z grubego, mętnego szkła znalazła się w jego ręku.
 Tedy do Łucysi się zwrócił.