Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/317

 — A ja do ciebie, dziewczyno.
 — Nie lubię wódki! — szepnęła.
 Czyruk wypił, i z pełnym kieliszkiem do niej przystąpił.
 Płyn rozlewał się po brzegach. Znachor nieznacznie wielki swój palec w nim zmaczał, i nieznacznie z pod paznogcia wsiąkła do wódki odrobina jakiejś zielonawej substancyi, i wnet się rozeszła.
 — Wypij mój poczęstunek. Rucianego ci wianka życzę. Bacz, żem nie krzyw za odmowę!
 — Wypij! — rozkazująco krzyknęła matka.
 Dziewczyna oszołomiona nie zdołała się dłużej opierać.
 Przeżegnała się, i wypiła.
 — Gorzkie! — rzekła, spluwając.
 — Gorzko spełnić, a żal porzucić! — mruknął Czyruk, i do syna się zwrócił.
 — Nu, chodźmy gdzieindziej, kiedy nas tutaj nie chcą. Do zobaczenia.
 — Idźcie z Bogiem!
 Skłonili się obadwaj, i wyszli.
 W sieni stary znachor pięścią w uszak uderzył.
 — Upadł z pieca kamień, będzie tobie amen! — wymówił uroczyście, aż się Tychon wzdrygnął.