Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/318

 — Co wy gadacie, bat’ku.
 — Jakem ci obiecał, i jakeś chciał: ni twoją ani czyją nie będzie!
 — Prawdę mówicie?
 — Zobaczysz.
 Odeszli powoli. Za nimi rychło Kalenik od okienka odstał, i do chaty się powlókł. Teraz na niego kolej swatów była.
 Wieczerzali u niego. Do misy się przysiadł, i w milczeniu pożywał zacierkę. Ogarniała go niecierpliwość zagajenia sprawy.
 — Diad’ku! — ozwał się wreszcie. Pora mnie żonkę brać!
 Sydor i Sacharko spojrzeli na niego.
 — A pieniądze na wódkę masz? — spytał stryj.
 — Alboż ja chowam pieniądze? U was są.
 — Jak u mnie — to na chatę — a nie na wesele.
 — Chata postoi do drugiej jesieni, a mnie już czas.
 — To niech cię Syluczycha bez wesela bierze! — wtrącił Sacharko.
 — Ja ta Syluczychy nie chcę.
 — Nu, a kogo?
 — Makuszanki Łucysię!
 — Zdurzał! — krzyknęła Tatiana, a mężczyźni zaśmiali się hałaśliwe.