Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/326

 Pchnął ja jego od siebie jak zmorę — to w rów buchnął, a ja nóż uchwycił.
 Dobry nożyk — odtoczony jak brzytwa.
 — Nie chodźże sam po nocy!
 — Nu, niech-no mi się ten hycel pod rękę nawinie! — mruknął zajadły Karpina.
 Kalenik nóż ze krwi otarł, i widocznie cieszył się tym nabytkiem. Zaraz go też do pasa przytroczył, i była to pierwsza rzecz cudza, którą sobie wziął — on — trus do kradzieży.
 Tak tedy i Kiryk pracował razem ze starszymi nad utrzymaniem ziemi.
 Ale tymczasem zabrakło Łucysi we dworze na robocie. Pierwszego dnia zaraz Kalenik to spostrzegł, i spytał o nią sąsiadki.
 — Niezdrowa! Cości na żywot niedomaga! — odpowiedziano.
 Nazajutrz parobek poszukał jej znowu oczami. Gdy była, starali się pracować niedaleko od siebie, przy warczeniu młocarni, w pyle, w znoju. Pomagali sobie wzajem!
 Znowu jej brakło tego dnia.
 Tknął go niepokój. Może znowu swaty przyszły, i matka niewoli iść!
 Wieczorem nawet o kwit się nie dopominał, i pobiegł na zwiady.
 Przeraził się, gdy wszedł do chatyny.