Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/329

 — Słowem nie powiedzieć. Ognie we mnie — gorycze — noże! Pójdę już — pójdę.
 Znowu się wyprężyła i zwinęła konwulsyjnie, i dreszcze ją przebiegły, a jęk ze straszną czkawką się mieszał.
 Przyskoczyła do niej matka, a parobek za głowę się porwał i uciekł.
 Wpadł do Huców jak wicher; w sieniach pod strzechą wynalazł łachmanek z ową złotówką jedyną, uchowaną przed łapczywością Sydora, i poprosił Maryi o flaszkę.
 Kobieta spytała, na co, a gdy jej tę nową swą troskę opowiedział, ofiarowała się z pomocą.
 Poszli we dwoje. Kalenik wódki i kamfory kupił, i odwiedzili chorą.
 Spała: babskie odwary działały chwilowo. Stara nabrała dobrej myśli — uspokoił się i parobek. Poszeptali z Makuszanką i, ufni w młode siły, wrócili.
 Ale nazajutrz i dni następnych znowu jej we dworze nie było.
 Dziewczęta i chłopcy poczęli się naśmiewać z troskliwości Kalenika: więc on już o nią i spytać się wstydził, i zajść do chaty nie ośmielał, i żałości okazać się bał, byle na języki całej wsi się nie dostać.