Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/339

 — Wiekowe spoczywanie słudze twojemu daj Boże — i w królestwie Twojem go uspokój! Amen, amen, amen!
 Potem wyszła do sieni, a spostrzegając, że Kalenik nie śpi — rzekła:
 — Pomarł ktoś — przeciw niedzieli. Zacuchnie komuś chata do jutra.
 I wyszła. Zaskrzypiał żóraw u studni, i głos Sylukowej się rozległ:
 — Nie wytrzymała Łucysia.
 — Mohe!
 — Ale. Przed świtaniem doszła!
 Znowu żóraw jęknął, a dzwony biły.
 — To po niej dzwonią?
 — Ale! Aż tu słychać, jak stara zawodzi. Nie weźmie już jej Kalenik! Taki on mnie sądzony.
 Prytulanka wróciła do chaty. Nie odezwała się wcale, i zaczęła ogień rozkładać, raz wraz nos ocierając i oczy.
 Dzwony przestały wołać.
 Budzili się chatni wszyscy. Puch się poczynał świąteczny — mycie, czesanie, oblekanie czystej bielizny. W sieniach Kalenik wciąż siedział jak senny, jak przepity.
 A wtem we drzwiach stanęła Sylukowa. Szła jak do swego już — pewna, bezpieczna.