Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/344

Napędził starego na drodze — poszli na mszę. Hubeniów nie było między pobożnymi.
 Huc trącił parobka.
 — Może oni w karczmie z sąsiadami! Chodźmy! Pieniądze na wódkę masz?
 — Ale! — potwierdził Kalenik, w zaciśniętej dłoni dławiąc zapracowanego rubla.
 W karczmie pełno było gospodarzy. Siedział też cały zarząd gminy i pił.
 Szczerba najtrzeźwiejszy zauważył sam jeden wejście Huca z parobkiem, i dziwnie się uśmiechnął, reszta wcale ich nie spostrzegła w tłoku i dymie, ani przerwała rozmowy.
 Odrazu policzył stary Korniło siły przeciwników.
 Wszyscy pili na koszt Sydora, i powtarzali to, co on dowodził. Sacharko traktował śledziami, bułkami, żyd biegał jak w gorączce.
 Z kąta, gdzie z Kalenikiem przykucnął, patrzył po nich Huc i, pykając fajkę, spluwał pod nogi.
 Przed dwoma laty, gdy Chryna i Łazaruka wybierano na sędziów, byli to ludzie niebiedni, porządni i trzeźwi. Teraz gospodarka ich upadła zaniedbana, i pijakami się stali z profesyi; lekki był chleb i wolna wódka.
 A sam starszy, wybrany dla bogactwa i rozgałęzionej parenteli, zmienił się także.