Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/345

Ten nie pił, i traktamentem pogardzał, ale ciężki był w interesie: pieczątki swej nie kopcił, ani głosu nie wydawał bez rubla: — pisarz zaś brał tylko trzy.
 Przebąkiwano, że ci dwaj potentaci targowali gdzieś o mil parę majątek. Tak siedząc i obserwując, Korniło wreszcie zcicha bąknął:
 — Nie daj, Boże, pana z Iwana.
 — Didu — trącił go Kalenik — czy słyszycie?
 — Słyszę.
 — Nu, oni przysięgać będą!
 — Cyt’. Nie słuchaj pijanego szczekania!
 Ale pomimo to wstał i o róg pieca oparty zaczął na słowa większą mieć uwagę.
 Sydor obdarty, zbiedzony, był obrazem nieszczęścia i wyzysku, gdy perorował:
 — Ino zważcie, ludkowie, jakie ja „skróś“ żywota nędze miał. Porzucił mnie bat’ko z kaleką w chacie. Pańszczyznę ja za niego robił, i gwałty, i tłoki, i szarwarki. Het — na dwoje się rozrywał. Wesele ja jemu sprawił! Stare ludzie niech powiedzą, czy kłamię.
 — Prawdę „każe“! — kilka głosów się podniosło. — Radziwon ino brzuch pasł, w chacie siedząc.