Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/346

 Tu nagle Huc głos podniósł, i do starszego się zwrócił.
 — Czy to w naszem siole teraz do karczmy kancelaryą przenieśli?
 — Nie twój interes. Ty nie pośrednik. Gdzie nam wygodniej, tam gadamy.
 — To i mnie wolno co rzec?
 — A pewnie! — burknął starszyna.
 — Nu, to ja powiem, że syn u ojca jednaki, i ten, co kaleka, i ten, co prosty. Radziwona ja znał: pola on nie robił, ale zarabiał dobry grosz, i pewno go nie przepijał. A chłopiec potem za niego i za siebie odsłużył!
 — To niechaj chłopiec z ba’kiem się sądzi, że mu ziemi nie zostawił.
 — Alboż ja jego krzywdy chcę! — płaczliwym tonem rzekł Sydor. — Wyhodował ja gadzinę, kiedy on nademną litości niéma, po sądach mnie włóczy — wstyd czyni. Nie bronię ja jemu ni chaty, ni chleba. Pocóż on mojej nędzy się napiera?
 — I pszczoły, jak się dzielą — kąśliwe! — sentencyonalnie pijany Chryn wyrzekł.
 — A cóż to za krzywda, gdy kto swego dochodzi! — Huc się ozwał.
 — Wypijcie, Korniło, czarkę! — zaproponował uprzejmie Sacharko.