Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/347

 — Nie trza mi twojej czarkiani: myśl, że mnie do niepamięci doprowadzisz, jak tamtych!
 — Słyszycie, ludzie? On gada, że wy pijani — zaśmiał się Sacharko.
 — Jemu każdy we wsi pijak, złodziej, albo dureń — rzekł Sydor.
 Starszyzna zamruczała coś niechętnie.
 Gwar ucichł. Poczuli się jakby nieswoi, złapani. Szczerba oknem wyjrzał.
 — Ludzie ze mszy idą. Czas nam do roboty — oznajmił.
 Ruszyli się tedy, przyoblekając urzędową powagę. Wkoło gminy czyniło się zbiegowisko potrzebnych i niepotrzebnych. Tych, którzy czuli się winnymi, i gdzieś się zaszyli, odnajdywał starosta z dziesiętnikami.
 Urzędnicy ponakładali medale, obsiedli stół, oddzielony od publiczności baryerą, i rozpoczęły się sądy.
 Były sprawy różne, krótkie: o pobicie, o kradzież, o zaległe podatki. Piątą z rzędu była Hubeniów.
 Stancya zatłoczona była. Pomimo otwartych drzwi brakło powietrza, taki swąd ją napełnił: oddechów, dymu, tytoniu, świt przemokłych i zabłoconych postołów. Dalsi pchali się