Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/351

błędne wyrażały osłupienie, rozpacz i niemą otchłań zwątpienia.
 Ileby on powiedzieć miał, żeby mógł, żeby go taki strach nie opadł, i takie zalęknienie wobec tylu starszych, mądrych, potężnych.
 Więc tylko patrzył, i czekał.
 A sędziowie poradzili się cicho, i Szczerba rzekł:
 — Ty przysięgaj, Żurawel.
 Żurawel przysiągł. Z twarzy Kalenika ustępowała krew. Nagłym ruchem świtę swą rozchylił.
 — To kiedy ich prawda, pocóż oni mnie zarznąć chcieli! — rzekł głucho — bok swój, ledwie zgojony, pokazując.
 — A świadka na to masz? — krzyknął Sydor.
 — Kiryków nóż świadek.
 — Ty sam nóż ukradł, żeby mego biednego chłopca ogadać!
 — To do sprawy nie należy — pisarz się wtrącił. — O pobicie, jeśli świadków masz, podawaj osobno prośbę!
 — Przysięgaj, Maxym! — starszyna rozkazał.
 Przysiągł Maxym.
 — Zginęli my, didu! — szepnął Kalenik.
 — Zobaczymy koniec! — mruknął stary Huc.