Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/355

 Żyd dał wódki bez zastawu nawet, a chłopi poczęli o dziewczynie mówić.
 — Taki co szkoda to szkoda! Dobra dziewczyna: byłaby komuś gospodyni, byłaby komuś żonka. Bez pory śmierć wzięła.
 Nizko, bardzo nizko opadła głowa Kalenika; znagła ociężała, i bez dźwięku poczęły się wargi ruszać.
 — Łucyś! Łucyś! Moje złoto. Niema i ciebie, niema! Zginął ja, zginął!
 Niepewną ręką po czarkę sięgnął, i wypił. Jak wielka burza wstępowały mu z głębi wszystkie bóle i męki. Była ich moc, i wreszcie mieścić się nie chciały. Nie wiedział, gdzie on dawny się podział — nie ten-ci był. Mękę nieznośną ogniem zalewał, zmieniała się w szał.
 Znowu drzwi się rozwarły, a na niego chłód buchnął kłębem. Wszedł jakiś parobczak, z weselem i ze śmiechem oznajmił:
 — Ot, zabijają się u Hubeniów, jakby żyto młócili!
 — A któż?
 — A to Hannę precz gonią!
 — Przyszła?
 — Ale. Wiadomo — jak wesele we wsi, a zima nadchodzi, to ona wraca, szelma! Źle tylko dzisiaj trafiła. Pijani wszyscy po sądzie,