Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/359

 Przepadł też bezpowrotnie jego termin apełacyi: więc Huc sam od siebie prośbę posłał, nie dając sprawy za wygraną.
 Pewnej nocy do chaty Czyruków przyszedł sąd — ów sąd, o którym Makuszanka mówiła.
 Ze snu przecknął się znachor. Tychon go wołał jakimś zalękłym, tajemniczym szeptem.
 — Bat’ku, ho, bat’ku!
 — A co tam?
 — Łucysia do mnie przyszła!
 Stary siadł na pościeli.
 — Co ty gadasz?
 — Boh me — prawda. Nie widzieli wy?
 — Co tobie się roi! Rozbudź się.
 — Jaż nie śpię. Toż ja ją trzymał i pieścił.
 Parobek mówił zupełnie trzeźwo, tylko trochę żywiej niż zwykle. Podniecony był widocznie.
 — Będzie godzina, jak przyszła. Zastukała do okna, i zawołała. Otworzył ja jej, taj mówię: Zkąd ty, toć ciebie schowali? Nie, — mówi — dla drugich schowali, a nie dla ciebie. Dla ciebie mnie pięknie ubrali, jak twój bat’ko chciał: nikomu nie będę, tylko tobie. To i przyszłam!
 Wpuścił ją do siebie, ogrzał, bo zziębła była, i tak godzinę ze mną zabawiła. Nie chcia-