Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/370

 — Widzicie, co psy dokazują! — zawołała baba.
 — Ale! Cości czernieje przy kaplicy: może wilka ktoś postrzelił3 i tutaj doszedł.
 — A pójdźmy, zobaczmy!
 Sylukowa klacz zacięła.
 — Ja się boję! — krzyknęła i uciekła.
 Jechała sporym truchtem aż do straży.
 Tam kupiony we dworze kwit oddała i prosiła, prawie płacząc, by jej wydano gotowych gałęzi, bo sama nie urąbie.
 — To jedź aż na Czerteże, przy borsuczych jamach, tam „wależ“ znajdziecie. Nikomu tam nie dajemy, ale co mam z tobą robić?
 Z tem ją strażnik odprawił.
 Babie strasznie było tak daleko jechać, ale nadrabiała rezonem.
 Las znała, bo za grzybami go schodziła z końca w koniec.
 Ruszyła więc zrazu ubitym szlakiem, potem zasypanemi śniegiem dróżkami, którędy tej zimy nikt jeszcze nie jechał.
 Zdaleka zabielały piaskiem borsucze jamy; uradowała się, że tak dobrze trafiła.
 Przy stosie zwalonych gałęzi postawiła klacz, i poczęła drzewo na sanie ściągać.