Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Hrywda.djvu/380

 Wyskoczyła na podwórze witać, a potem wróciła, krzątając się około wieczerzy.
 Zapachniała babom kapusta z olejem, kartofle z makiem, — aż spluwały z łakomstwa.
 Wreszcie Kalenik wszedł, oczu nie podniósł, nikogo nie pozdrowił, siekierę odłożył, czapkę zdjął, i na ławie usiadł.
 Baby ucichły raptem.
 — Sokoliku! Wieczerza twoja stygnie! — pieszczotliwie ozwała się wdowa.
 Nic nie mówiąc, jeść począł.
 Ośmieliły się baby, i najpierw szmery, potem swobodna gawęda napełniła izbę.
 Chłop jadł, i milczał na wszystko.
 Gdy skończył, rozebrał się ze świt i kożuchów, i naprzeciw pieca na ławie usiadł, fajkę kopcąc.
 Sylukowa rozplotła i zdjęła mu przemokłe postoły — nie zdawał się spostrzegać.
 Piec zionął na niego żary i blaski, mróz w nim tajał, i pozostawiał osłabienie i senność.
 Oczy się przymykały, opadała głowa, ale on nie spał.
 U nóg jej bawiły się dzieci, te dzieci, które, dorósłszy, znowu go wypędzą starego na dziady ze swojej chaty i pola.
 On już takie pohodował jedne!
 Nie o nich myślał.