Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Kamienie. Ciotka. Wpisany do heroldyi.djvu/41

w której jego wieśniaczym piersiom tak bardzo było duszno i ciasno.
 Drzwi od schodów rozwarły się cicho, a w szparze ukazała się czapka kolegi i śmiejące się oczy.
 — Sylwester!
 — Aha!
 — Chodźmy. U stróża muzyka i dziewki. Pohulamy!
 — Nie moja kompania.
 — Phi! Podoficerem ciebie zrobili! Mańka jest. Chodź! W orlankę zagramy.
 — Idź do czorta! Nie pójdę.
 Drzwi się zamknęły, i cisza zapanowała znowu. Nie na długo jednak. Ciche kroki rozległy się znowu na schodach i skrobanie do drzwi. Żołnierzowi twarz zapałała, zerwał się na równe nogi i stanął u drzwi zadyszany. Naprzeciw niego z ciemności sieni wysunął się Żyd chudy, z workiem pustym pod ręką. Obleciał oczami kąty i podniósł je na Sylwestra...
 — Nu? — zagadnął cicho.
 — Czego?
 — Nu, ja przyszedł. Może co jest?
 — Jest... Masz herbatę, ot, i pierze! Bierz!
 — Nu, może cygara są? — rzucił, zagarniając podawane przedmioty i mnąc w ręku woreczek z pieniędzmi.
 — Niema! Zapłać za to i wynoś się!
 — Zaraz, co ty taki gorący?
 — Ja tobie nie żaden »ty«; nie kradł ja z tobą!
 — Ny, niech będzie »wy«! Może wypić chcecie! Mam żytniówkę fajn!