Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Kamienie. Ciotka. Wpisany do heroldyi.djvu/43

to, jak Boga kocham, klnę się, w tym twoim worku zęby i brodę poniesiesz! Won! słyszysz!
 Postąpił krok naprzód — drzwi się zamknęły.
 Chłopak na środku kuchni pozostał, cały dyszący. Krew mu grała po żyłach, i serce biło mocno.
 Mundur włożył i do mieszkania wszedł. Przymaszerował do pani i na stole przed nią położył miedziaki.
 — Co to?
 — Żyd dał za wymoki herbaty i pierze!
 — Weźże to sobie!
 — Dziękuję. Przyszedłem też oznajmić panu, że owsa jeszcze jutro brać nie trzeba. Zbiegło na trzy dni pewnie.
 — Toś zuch! Dostaniesz jutro urlop za to!
 Cofnął się do drzwi, ale nie odchodził.
 — Co tam jeszcze?
 — Pokornie proszę pana o arkusz papieru i kopertę.
 — Na list? Masz.
 — Tak jest, do matki.
 Wycofał się wreszcie zupełnie, ale go zawołano po chwili.
 — Dorożkę nam sprowadź i dziecka dopilnuj. Wrócimy późno.
 Cisza zapanowała w mieszkaniu. Sylwester dziecko do snu kołysał i tam przy niem zasiadł do pisania:
 Sapał i potniał, krzywe litery stawiając i mażąc bezustannie.
 »Najukochańsza mamo i wy mili bracia i siostry! Donoszę, żem zdrów, czego i wam z duszy