Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Lato leśnych ludzi.djvu/036

 — Nie psuj! usunął go Żuraw, tedy się Kuba rozjuszył.
 — Moje, moje, moje! zaskrzeczał.
 — Twoja, ale nie na teraz. W skórze się nie mieścisz, obżarciuchu!
 — Moje! Dawaj! wrzeszczał Kuba.
 — Nie dam, łakomcze! zniecierpliwił się Żuraw.
 Nastąpiło kotłowanie, rejwach i nagle ze spiżarni wyleciał Kuba rozfukany, z nastroszonym pióropuszem, wdrapał się na szczyt lipy i stamtąd skrzeczał i kruczał.
 — Co się stało? Co Kubie za krzywda, zawołał Rosomak troskliwie.
 — Krzywda — właśnie! odparł Żuraw. Zepsuł trzy worki, pogryzł pudełko, ukąsił mnie w ucho, a teraz krzyczy ratunku! Kończcie, bo krupnik gotów!
 — Oj, i moje kiszki gotowe! wyprostował się Pantera. Przepłoszyliśmy mrowie, umietli, reszta na potem! Jeść.
 — Najprzód domowniki! przypomniał Rosomak.
 — Prawda! zakrzątał się Pantera.
 Rzucił się do spiżarni, do sieni — i wyniósł przed furtkę dwa pełne wiadra — jedno kartofli, drugie owsa. Wtedy zdjął ze ściany w izbie trąbkę i zagrał pobudkę.
 Dźwięk uderzył w ciszę, poleciał w las, rozdygotał powietrze; a był to sygnał dobrze snać znany, bo odpowiedziało mu rżenie i daleki odgłos kołatki Hatory. Oparci o płot leśni ludzie czekali. Pierwsza zdążyła klacz i parskając z uciechy wnurzyła łeb do obro-