Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Lato leśnych ludzi.djvu/041

 — Spóźnię się! pomyślał Rosomak, bo pospieszyć nie mógł, by nie płoszyć i trwożyć reszty mieszkańców.
 A hejnał leciał po trzykroć — coraz przeciąglejszy — stanowczy.
 — Wieczorne tuż zorze! Wieczorny już czas. Hej czuj, czuj!
 Zawrzało całe błoto rajkotem kum-żab, zielonogłowe kaczory poczęły pluskać na szersze wody i chrapliwie wabić — mgły zakołysały się do tańca, ruczaj się pomarszczył od żerujących ryb — górą na niebie białe obłoczki jak róże zakwitły, drozd śpiewak na szczycie olszyn począł wydzwaniać na pacierze. Wieczór był!
 Gdy Rosomak przybił do chatniej polany i tam panował ruch kończącego się dnia.
 Żuraw z Kubą na głowie wracał z wiadrami od krynicy, Pantera w obórce rozprawiał z Hatorą, klacz przed furtką dopominała się wieczornego obroku.
 — Witajcie, wodzu! Nie mogliśmy się doczekać.
 — Albo co?
 — Bo mamy mnóstwo nowin. Na strychu zimowała sowa, i dotąd mieszka — pełno mysich skórek. Kuśnierz niecnota.
 — Pewnie tuż nie brak piór sikorzych. Trzeba ją będzie wyprosić.
 — A w obórce jest ten sam wodny wąż, wyrósł na z pół łokcia.
 — W trzech skrzynkach przy chacie już osiedliły się bogatki, a w jednej krętogłów.
 — Nasza dzika grusza — biała jak panna młoda.