Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Lato leśnych ludzi.djvu/046

 Pantera się zerwał i w bieliźnie, bosy wyskoczył oknem.
 Polana była wybrukowana opalami rosy, powietrze wilgotne, wonne, ciepłe, ptaki chędożyły pióra, przeciągały skrzydła, leciały do wody.
 Pantera też rozprężył ramiona, otarł twarz wilgotną gałęzią brzozy i pobiegł do ruczaju — do kąpieli.
 Gdy wyszedł z wody — wytarzał się w trawie, pobiegał po łące — i czerwony jak rak wrócił do chaty.
 Z gniazda swego u pułapu wysadził pyszczek Kuba, ale tylko ziewnął i schował się napowrót.
 — Maczałbym szubę na takiej rosie. Dobre to dla gołych, zamruczał lekceważąco.
 Pantera się brał, wziął skopek do doju — i poświstując poszedł do swych obowiązków. Wypuścił klacz i zbudził Hatorę.
 Stalowo-szary wąż wodny ogrzewał się u jej boku i ledwie nieco się usunął, gdy krowa wstała.
 — Kis, kis — chcesz mleka? przemówił doń Pantera. Chciał zapewne — bo czekał, asystując.
 Hatora, oddawszy swym opiekunom daninę, poszła za klaczą. Pantera ulał nieco mleka w skorupkę garnka.
 — Masz Kis, Kis! I marsz po żaby, rzekł do węża.
 Postawił mleko w sieni do dyspozycyi Żurawia, zajrzał przez szczelinę do komory, ale było tam ciemno i cicho.
 — Ot śpiochy! Z tego mieściska przywożą tylko złe obyczaje. Wstyd przed całym lasem. Ale dla mnie to w deseń.