Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Lato leśnych ludzi.djvu/059

 Wybrali się ku niemu niespokojni.
 — Coś ty! zbłądził? — spytał Rosomak.
 — Nie, tylkom się zgapił i wpadłem w tę jamę pod olchą.
 — A suma nie było?
 — Był. Okrutny. Mogłem rękami brać, ale o sobie myślałem — nie o nim.
 Pantera już torbę obmacywał.
 — Co tam? Kilka szczypawek.
 — Bo wielkie drapnęły — jakem nurka dał. Brr jak zimno. A nie wiecie, czy Kuba nocuje w rękawie?
 — Myśmy o ciebie byli trwożni. Nie patrzałem.
 — A wieczerzy niema?
 — Owszem. Zacierki na mleku ugotowałem, aleśmy ciebie czekali, i wreszcie poszli ratować.
 W chacie było przyjemne ciepło, ale Żuraw nie dał się przekonać, i przedewszystkiem do cna się, na czysto, wykąpał.
 Gdy przyszedł na wieczerzę, rzekł z pewnym zawodem w głosie:
 — Wiecie, Kuba jest w rękawie.
 — Toć się troskałeś, by w lesie nie nocował.
 — No tak, pewnie, ale zawsze to dowód strasznego sybarytyzmu.
 — Nareszcie przekonałeś się! Zaśmiał się Rosomak.
 Żuraw zaczął jeść — rozmarzyło go gorąco, ogarnęła nieprzeparta senność.
 — Nie wylej zacierki z łyżki do ucha! — droczył SIę Pantera.