Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Lato leśnych ludzi.djvu/065

 — Najwięcej sikor bogatek — mają już pisklęta, w jednej naliczyłem dwanaście rozwartych gardzieli. To dopiero robota wykarmić taką chmarę. W kilku muchołówki te małe — nakładły błękitnych jająt, w dwóch są sikory modraczki — wysiadują tak twardo, że je można ręką brać; w jednej nasyczał mi krętogłów jak wąż, w jednej obłajały mnie szpaki, ale na tym jesionie właśnie miałem najgorsze przyjęcie. Zgadnijcie kto ją zajął?
 — No któżby — może dzięcioł.
 — Trzmiele — niewielkie, szare. Sypnęły mi się do oczu, więc zmykałem co tchu i przez to na gałęzie nie zważałem i gruchnąłem.
 — No, a w którejże było to gniazdo gołych mysząt — coś mi je łaskawie włożył do maszynki kawianej, spytał spokojnie Żuraw.
 — Ja — myszęta? Jakie? Kiedy?
 — Ach prawda. To także pewnie „domowy“. Żeś go nie wołał o pomoc przy zwichniętej ręce!
 — Domowy na medycynę nie chadza.
 — A ja mam złą wieść. Pszczoły we wierzbie nie mają matki.
 Zafrasowali się obadwa i jęli radzić.
 — Pojdę po czerw do Odrowąża. — Ofiarował się Pantera.
 — Kładki do Odrowąża są jeszcze pod wodą, a takie kręte, że sto razy można zmylić i w bagno wpaść.
 — Może do domu pojechać, bo i chleba już ma-