Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Lato leśnych ludzi.djvu/074

 — Co mu się stało?
 — Zobaczył kata lasu. Chodźmy, ino po łowiecku, cicho.
 Wziął Rosomak strzelbę, założył naboje, i z gotową do strzału ruszył.
 Podkradli się bez szelestu — wtedy lufę podniósł w górę, a oni za nią poszli wzrokiem.
 — Mnisze plemię grabicieli, zbójów, — szepnął.
 — Junkier Eduard i Kunigonda! — dopowiedział Żuraw.
 — Bić, wodzu! — warknął Pantera.
 Strzał padł, po sekundzie drugi. Eduard gruchnął z gałęzi jak gromem rażony, Kunigonda miała tylko czas skrzydła rozwinąć i zawisła na nich już martwa w świerkowej gęstwie.
 — To był dublet mistrzowski, zawołał Pantera.
 — Kiedyś, gdy byłem głupi i myślałem że wolno zabijać, uchodziłem za dobrego strzelca! — rzekł Rosomak, stawiając strzelbę pod drzewem. — Ale dzisiaj nie zabijałem, tylkom spełnił wyrok. Na zasadę siły przed prawem przychodzi dzień sądu i wypłaty. Niech mi las potwierdzi, żem prawy mściciel! A teraz szukajmy gniazda.
 — Na ziemi?
 — Odrowąż mi mówił, że się gnieździ byle gdzie. Na pniaku, na kępie, przy pniu. Zresztą znajdziemy po trupiarni. Patrzcie, co tu piór i kości. O, zielone czapki kaczorów, resztki czajczych czubków, cietrzewie, lirowate sterówki. A ot, świeżutki zając marczak. Słyszałem jego śmiertelny jęk tej nocy. Weselniki