Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Lato leśnych ludzi.djvu/075

barwne, kraśne, młode — oszalałe wiosną i miłością, tu łupem były nienasyconego obdziercy, żarłoka, grabiciela. Wszystko grozą swych szpon jarzmił i pożerał. Toć ten jego ostęp, to cmentarzysko całej puszczy — Nikt nie miał prawa do życia i bytu — tylko on.
 — Wodzu, tu na świerku jest jakaś kupa gałęzi, ale ja się nie wdrapię, zawołał Pantera z gąszcza.
 Poszedł Rosomak między obwisłe gałęzie i z trudem przeciskał się ku górze.
 — A jakże, stare orłowe gniazdo zagrabił i swój przeklęty lęg umieścił. Jest troje młodych. Jeszcze białe, ledwie wyklute, a już klapią szczękami i za rękę mnie dziobią. Może żywcem wziąść i wychować na niewolników.
 A wtem z pod świerka rozległ się żałosny okrzyk Pantery.
 — O zbrodniarz! Toć tu leży skórka z naszego Tupcia.
 — Co znowu! — zawołał Żuraw. — Alboż jeden jeż w lesie. Pokaż, ja poznam. Gdym mu nóżkę opatrywał musiałem jeden pazur obciąć.
 Zamilkli, więc Rosomak spytał.
 — No i co?
 — Tak. Niema naszego Tupcia, — odpowiedział Żuraw, a Pantera rozjuszony krzyknął.
 — Nie żywić przeklętego płodu. Łby im pokręcić!
 Rosomak cisnął na ziemię gniazdo i lęg.
 — Szczeźnijcie do ostatniego! — warknął.
 Leśny człowiek spełnił odwet puszczy.
 Wrócili pod sosnę przodownicę i założyli obóz.