Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Lato leśnych ludzi.djvu/078

 A Pantera zawiązał na cienkiej szyjce krasną kitajkę „od uroku“.
 A potem śmiejąc się, rzekł tajemniczo.
 — Żurawiu, widziałem dziś w nocy jak „domowy“ wlazł na półkę i coś włożył do garnuszka. Pewnie dla ciebie prezent.
 — Może sam zobaczysz. Ja mam dość tych prezentów.
 Ale Rosomak się zaciekawił i zajrzał na półkę, do garnczka.
 — Zacny „domowy“! — rzekł, wyjmując coś szarego, okrągłego, wielkości cytryny.
 — Co to? — spytał Żuraw nieufnie.
 — Tupcio drugi. W małoletnim wieku, ledwie mu kolce ze skóry wychodzą. Gdzieś go znalazł, Pantero?
 — W nocy, na ścieżce do krynicy. Szła mama pierwsza, rozfukała się na mnie strasznie, za nią czworo takich pędraków.
 — Tupcio był jeszcze mniejszy. Prawie goły. Ulokujemy go w skrzynce, we mchu i liściach suchych, jutro już będzie mleko chleptał.
 — Ja go biorę na wychowanie! — ucieszył się Żuraw.
 — Czeladka się pomnaża. Dojdziemy do pokaźnego inwentarza! — rzekł Rosomak, zasiadając do śniadania, a potem zaraz zabrał się do preparowania puhaczy. Zajął cały stół i tak się w tej trudnej robocie zagłębił, że ani palił, ani mówił, ani oczu nie podnosił, ani słyszał, co tamci mówili.
 Wogóle nawet nie wiedział, czy istnieją. Aż stanął nad nim Żuraw.