Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Lato leśnych ludzi.djvu/083

 — Okrutnie miło być na wodzie, jak pioruny „łaskają“ — śmiał się Pantera.
 — O! już chmury biorą pęd. Zaraz jak tabun rozhulany pójdą. Trzask, ot i z bata błyskawica pali. Będzie taniec!
 Zakotłowało w chmurach. Zygzak — błysk — grom padł, wicher skręcił czółno i nagle lunął deszcz — jezioro-niebo stało się jedną masą wody, czarnych chmur, piany, fal, oślepiających błysków i huku, jakby świat cały w drzazgi się rozpadał.
 Żuraw począł coprędzej wyczerpywać wodę z czółna, bo tonęło prawie, a Pantera przestał wiosłować i, wyprostowany na nosie czółna, cieszył się ulewą, gromami, nawałnicą, jakby największą przyjemnością.
 Nozdrza miał rozdęte, usta roześmiane, oczy iskrzące, na każdy piorun odpowiadał okrzykiem, i hulało mu w duszy jakąś żywiołową rozkoszą.
 — Do brzegu! Toniemy! — krzyknął Żuraw.
 — Et bajki. Nie utoniemy! — zaśmiał się niefrasobliwie — Zaraz minie! Ot hulanka. Ot szczęście, taką mocą być, tak używać.
 Jednakże raczył zwrócić czółno do brzegu i o łozę zahaczyć.
 Potem w mig wiosłem nadmiar wody wyrzucił.
 — Przeszło! Szkoda! rzekł, — patrząc w niebo. — Teraz trzeba dobrze grzebać wiosłem, na rozgrzewkę! Ale cudnie było!
 I zawrócił na rzekę.
 Znowu toń była gładka, niebo błękitne, rozegrały się ptaki, zapachniało powietrze. Gdy przybili u cha-