Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Lato leśnych ludzi.djvu/087

Jadą. Słychać od ziemi turkot. Nawet gadają. Odezwijmy się po naszemu.
 Huknęli. Długi zew i urwany odzew. Czyste echo poniosło się po wodzie, odbiło od lasu — powtórzyło odzew. Nasłuchiwali.
 — Czemu Rosomak nie odwołuje?
 — Z kimś rozmawia? Co to?
 W głębi dalekiej zamajaczały końskie łby — zachlupała woda.
 — Co to? Ktoś jedzie z Rosomakiem.
 — No, fornal.
 — Fornal trzeci. Zmykajmy.
 — Co znowu. Jeśli Rosomak kogoś wiezie, to gość. Może Odrowąż.
 Patrzyli, wóz się zbliżał.
 Obok Rosomaka siedział chłopak w gimnazjalnej czapce i czarnej bluzie.
 — Jakiś smarkacz. Potrzebne nam dzieci! — mruknął Pantera.
 — Już wiem, szepnął Żuraw. To pewnie Stefan — pani Anny.
 — Wodzowej siostry syn urwipołeć?
 Żuraw tylko głową skinął, bo wóz był tuż i Rosomak ich pozdrowił.
 — Witajcie. Rekruta wiozę.
 Wóz wylądował i stanął. Fornal zaczął wyładowywać zeń różne tobołki — oni się witali. Rekruta obejrzeli bacznie a nieufnie leśni ludzie.
 — Miejska murowa stonoga! — nazwał go w duchu Pantera niechętnie.