Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Lato leśnych ludzi.djvu/089

 — A gdzie tamci?
 — Poszli. Nie będziemy cię wszyscy niańczyć? No — tobół ci cięży. Dajno — pomogę.
 — Dziękuję panu. Dam radę.
 — Tutaj „pan“ jest bór — a „pani“ woda.
 — Ja jestem leśny „ludź“ — Pantera. Nie udawaj, ręce ci dygocą z wysiłku. Masz, przewlecz rzemień kuferka przez tę gałąź — ot, tak, bierz na ramię, ja też — i ruszajmy. A stąpaj w nogę równo — lewa, prawa, lewa, prawa.
 — A czy my nie zabłądzimy tak bez drogi, rzekł po chwili chłopak.
 — Jakto, bez drogi? Toć szlak jak pocztowy, drzewami sadzony.
 — A co to błyszczy przy ziemi! To pewnie wilcze oczy się świecą.
 — Gdzie? Ach to! Świetliki latarki zapaliły.
 — Co to?
 — No — świętojańskie robaczki. Złapać takich dziesiątek do szklanki, to czytać można jak przy świecy. No, co skaczesz?
 — Bo coś szeleści pod nogami. Pewnie żmije.
 — Żmije śpią w nocy. Żaba ci z pod nóg skoczyła. Idź prosto, nie targaj!
 Chwila milczenia. Nagle chłopak się wzdrygnął, W pół kroku stanął, kuferek spadł z drążka na ziemię.
 — Co to? — szepnął.
 — A bodaj cię! Co znowu?
 — To co krzyknęło tam w prawo.
 — Sowa! Ot siedzi na sęku. Prędzej — zbieraj swój