Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Lato leśnych ludzi.djvu/090

tobół. Tym pędem to i na wieczerzę do chaty nie zdążym, a moja chudoba czeka doglądu.
 Znowu szli w milczeniu. Chłopak strzelał oczami na wsze strony niespokojnie, trwożnie. Samotność, cisza przerywana nieznane mi odgłosami rozstrajała go rozpacznie.
 — Proszę pana, to jest, proszę Pantery i wam wcale tu nie straszno? Tak samym.
 — Tu jest moc mieszkańców. Ot, posłuchaj: beczy kozioł, bełkoce cietrzew, żaby rajcują, błotniaki wszystkie wrzeszczą. Tu więcej narodu — jak w mieście.
 — Ale ludzi niema.
 — No, to właśnie najbezpieczniej. Co gorszego dla człowieka, jak drugi człowiek.
 — Ale tak ciemno.
 — Zaraz elektryczność na niebie zapalą. A zresztą lęka się tylko głupi. Co jest strasznego w borze, i co złego tu może spotkać. My tu między swoimi!
 — Jeszcze daleko do domu?
 — Niedaleko. Nie czujesz dymu?
 — Nie. A co znaczy dym?
 — No — wieczerzę warzą.
 — To tamci już są w domu?
 — Już dawno. Przecie nie pełzną jak my!
 — Bardzo trudno iść prędko.
 — No, no, nie probuj bo upadniesz. Ot, już widać światło w chacie.
 — Dzięki Bogu! — szepnął chłopak.
 — Hej, wy tam! — rozległ się głos Rosomaka.
 — My! — odkrzyknął Pantera.