Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Lato leśnych ludzi.djvu/091

 — Bywajcie! Chcieliśmy już iść was szukać. Chłopak ustał?
 — Blisko tego.
 Spotkał ich Rosomak przy furtce.
 Pantera cisnął na ziemię worek, kuferek.
 — Uf, co tam jest tyle ciężkiego w tym tobole. Macie rekruta. Ja lecę do Hatory i klaczy.
 Chłopak znalazł się w jasno oświetlonej izbie, odetchnął bezpieczny, i zaczął się ciekawie rozglądać!
 — Pozdrów Królowę! wskazał mu Rosomak obraz.
 Przeżegnał się, i ochotnie spytał.
 — Może mam co robić?
 — Będziesz wszystko robił, jak i my. Tymczasem spocznij na ławie.
 — Jak tu cudnie.
 — Nie spiesz z zachwytem, aż się wżyjesz, Będziesz mieszkał w sieni. Jutro odzienie i obuwie zmienisz i dostaniesz zajęcie.
 — Ciekawym jakie! zawołał Pantera, wchodząc do izby z wiaderkiem mleka.
 — A także ciekawym, jak tego nowego przybysza będziemy wołać. Ja już mam dla niego nazwę, — zaśmiał się.
 — Jaką! — spytał chłopak.
 — Coto! Gdyśmy szli, co krok wołał: co to, co to, co to?
 Żuraw postawił na stole misę jakiejś polewki, obsiedli stół.
 Chłopak dostał łyżkę drewnianą, kromkę czarne-