Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Lato leśnych ludzi.djvu/100

 — Jabym jednak chciał znaleźć te gniazda, których wuj szuka od tylu lat.
 Uśmiechnął się Rosomak.
 — Dobrze. Tymczaszem pokażę ci jak się szuka tych dwiestu, które już mam. Zwolnił kroku i wskazał, nie przystając, krzak czeremchy.
 — Widzisz tam, na lewo, o metr nad ziemią, ten pęk kwiatów i ciemną plamkę. Tam siedzi na pięciu jajkach gajówka mniszek. Pan ma kapturek czarny, pani rudy.
 W południowych godzinach pan panią wyręcza w nudach wylęgania. Ona tam ot na tej brzozie czyści pióra i rozpręża skrzydełka.
 Coto wytrzeszczał oczy, wreszcie stanął. Z czeremchy wyfrunął „pan“ spłoszony, zatrwożyła się „pani“, patrzeli ze zgrozą na potwora co rozchylał gałęzie krzaku.
 — Mogę wziąć jedno jajko? — spytał Coto.
 — Jeśli jasne, to jest mało zalęgłe. Inaczej zniszczeje przy wydmuchiwaniu.
 — Mam początek kolekcyi — ucieszył się Coto, pokazując zdobycz.
 Rosomak sięgnął do jednej ze swych kieszeni i dał mu szklaną tubkę, założoną watą. Było już na dnie rdzawo nakrapiane jajeczko.
 — A to czyje?
 — Sikory czubatki, znalazłem wczoraj w starem wiewiórczem gnieździe.
 Coto zaczął oglądać każdy krzak czeremchy.
 — Pilnuj też jałowców. To kopalnie gniazd. A ot