Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Lato leśnych ludzi.djvu/101

na brzozie kunsztowna kobiałka zięby, widzisz, przyklejone do tej rosochy, jakby zgrubienie pnia.
 — Wdrapię się.
 — Jazda.
 Poskoczył chłopak. Wdrapywał się dość niezdarnie, wreszcie obłamała się gałąź i spadł.
 — Czekaj!
 Rosomak wyjął z torby sznur z hakiem na końcu, zarzucił zgrabnie na rosochę.
 — Masz pomoc. Opasz się końcem, masz węzeł w środku, wciągaj się.
 Wciągnął się Coto.
 — Co za cudny koszyczek, wyłożony czerwonemi jedwabnemi nitkami, dwa jajka, jak kamyki szaro sine w plamki ciemne.
 — Weź jedno. Dopiero ląg zaczęły, może się nie doliczy.
 — Ale jak zniosę na dół.
 — Ano w dziobku, jak kukułka swoje podrzuca.
 Coto z ostrożnością umieścił zdobycz w tubce.
 — Ależ wuj ma oczy! — zachwycał się.
 — Leśnego ludzia, jak mówi Pantera. Ja wiem gdzie kto mieszka w moim świecie — trafiam!
 Teraz Coto zaczął potykać się, bo oglądał każdą brzozę i czeremchę.
 Raptem z pod nóg porwała mu się malutka żółta szara ptaszyna.
 — Wuju, tu coś jest! — zawołał gorączkowo, padając na ziemię.
 — Jest, świtunka lub piecuszek, nie uważałem,