Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Lato leśnych ludzi.djvu/111

Rosomak. — Kos trzyma prym — Jakby wyrwasy taneczników, krótkie przyśpiewki mieszały się z duetem.
 — To zięby i trznadle hulają i dwuwiersz poddają:
 — Hejha! Chłopcy z dziewuchami, ostro!
 — Brawo, brawo, brawo! — rzuciła przelatująca kukułka.
 A wtem zgłuszył i zakasował duet mistrzowski trel słowika.
 Rosomak kapelusza uchylił.
 — Cześć, mistrzu Bekwarku! — uśmiechnął się.
 Lutnista opanował całą rzeszę śpiewaczą. Górował nad chórem i orkiestrą, zmógł wszystkich. Kunsztowna, pełna łkań, namiętnych zwierzeń, miłosnych szeptów, zapamiętałych przysiąg i zachwytów płynęła pieśń miłosna wiosny.
 — Uciszyło się wokoło; ludzie przystanęli, zasłuchani. Żuraw flecik swój wsunął w zanadrze.
 Nagle pieśń się urwała. Rosomak wskazał na szary cień, przemykający wśród gałęzi.
 — Bandyta! — rzekł.
 — Sowa zbój, zbój, zbój! — zapaplały sikory czujne i popędziły wślad za nią.
 W głowie Cota formowały się słowa, rytm, napływały rymy. Czuł, że napisze śliczny sonet.
 A oto stanęli nad Tęczowym Mostem.
 — Zostań tu! Za chwilę wrócimy — rzekł Rosomak, wchodząc z Żurawiem do brodu.
 Plusk i rozmowę ich słyszał zrazu Coto a potem zajął się znowu koncertem.