Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Lato leśnych ludzi.djvu/122

 — Mam — zresztą tego ruszyć nie można, bo zamieszkałe.
 Gdy Coto dotknął brzozy, by się na nią wdrapać, zaruszał się mchowy domek.
 Z otworu, misternie okrytego — w boku zaczęły wyfruwać białe kulki puchu, nadlecieli rodzice — powstał zgiełk, pisk.
 Jedno tylko pisklę dostał do rąk Coto — obejrzał, pocałował i puścił do kompanii.
 — Śliczności! — rzekł wracając. — Doprawdy do kwiatków podobne. Żal mi, żem spłoszył.
 — Nic to. Czasami takie małe żarłoki zamęczają rodziców za długo. Patrz, jakie to już lotne. Dadzą sobie rady!
 Ruszyli dalej, coraz głębiej zapuszczając się w bagna — wreszcie znaleźli się wśród istnego łanu irysów w kwiecie.
 — Złote pole — idziemy do Oka Czarnego — rzekł Pantera. — Żuraw pokaże nam wodne cudo! Tylko baczność na kładkach.
 Jakoż weszli na jakieś berwiona ślizgie i okrągłe i Coto wpadł jedną nogą w czarną bezdeń. Wyrwał go Rosomak, ale chłopak spotniał z wrażenia lęku otchłani i tak stracił przytomność, że go wzięto za pas i prowadzono jak ślepego.
 — Boże, czy to jeszcze daleko? — szeptał wreszcie z rozpaczą·
 — No — już. podnieś głowę — i patrz.
 Stali nad taflą czarnej, nieruchomej wody — pokrytej kobiercem kwitnących grzybieni. Staw miał ra-