Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Lato leśnych ludzi.djvu/124

 — Ruszyło gu sumienie. Chce wynagrodzić wszystkie figle i psoty „skrzata“ — uśmiechnął się Rosomak.
 Pantera płynął jak ryba. Czuć było, że się bawi — bez żadnego wysiłku.
 Przy jednej gęstwie roślin się zatrzymał i widzieli z brzegu jak po liściach umknął jakiś ptaszek, wreszcie dopłynął, kwiat zerwał — łodygę wkoło szyi obmotał i zawrócił.
 — Wuj mnie nauczy pływać! — poprosił Coto.
 — I owszem — od jutra.
 Pantera wydobył się na brzeg i przedewszystkiem wypluł coś z ust na dłoń i podał Rosomakowi.
 Było to jajko.
 — Tego niema w kolekcyi. Gniazdo było sobie najzwyklej na liściu — jak na talerzu pięć jaj. A oto dla Żurawia „skrzat“ przyniósł prezent. Biegł ze mną po liściach, kierował, pomagał wyrwać łodygę. Zapomniał o zielonym proszku.
 — Dostanie miodu i mleka! — zaśmiał się Żuraw. Przykucnął, puszkę swą roztworzył — i schował starannie zdobycz.
 Pantera tymczasem wytarł się nieco trawą i oblekł szaty.
 Zawrócili — znowu Coto przedygotał przeprawę kładek i wydostali się na ląd stały.
 — A oto macie moją trzecią osobliwość, — rzekł Żuraw, stając na jakiejś polance.
 — Osina w kołnierzu!
 — To grzyb? — zdumiał Coto.
 — Tak — huba drzewna, ale fenomenalnej wiel-